Μέσα από τα μάτια της ΔΡΩ

Εδώ και κάποιους μήνες έχω την τύχη να παρακολουθώ από κοντά μια μικρή επανάσταση της δικής μας πόλης να γεννιέται, να κάνει τα πρώτα της βήματα άτσαλα, να πέφτει συνέχεια, να ξανασηκώνεται και να συνεχίζει ακάθεκτη πατώντας σε μερικούς τελείως διαφορετικούς μεταξύ τους αντάρτες. Μακάρι να μπορούσα να σας παρουσιάσω τους έναν έναν τους αντάρτες

αυτούς που γνωρίζω. Άνθρωποι νέοι που όλη μέρα τρέχουν στις δουλειές τους, τους συναντάω στο δρόμο να προσπαθούν πανικόβλητοι και πιεσμένοι  να προλάβουν την καθημερινότητα και να αντιμετωπίσουν την κρίση και το βράδυ τελειώνοντας τη δουλειά τους, πολλές φορές παραμερίζοντας το χόμπι τους έρχονται με κάτι κουρασμένες φάτσες να σηκώσουμε το δικό μας μπαϊράκι σε ότι δε μας αρέσει και να στήσουμε τη δική μας επανάσταση! Με ρούχα σημαδεμένα από τη δουλειά γιατί δεν πρόλαβαν να αλλάξουν, με φόρμα γιατί άφησαν το γυμναστήριο στη μέση για να προλάβουν την ομάδα, με σχολικές τσάντες στην πλάτη γυρνώντας από το φροντιστήριο, με παρέα γιατί ήταν σε άλλη εθελοντική ομάδα όλοι μαζί, έρχονται να καταθέσουν την ιδέα τους, το γέλιο τους και όσο περισσότερο ελεύθερο χρόνο μπορέσουν να βρουν για την ομάδα! Για τη ΔΡΩ! Τη στιγμή που θα μπορούσαν να είναι στο καφενείο ή στο ζεστό τους κρεβατάκι βλέποντας τηλεόραση, οι αντάρτες της ΔΡΩ σκέφτονται ιδέες, αγωνίζονται για κάτι μικρό κάθε φορά και το καταφέρνουν σαν ομάδα.

Τους βλέπω να ενθουσιάζονται με μια ιδέα, να τη ρίχνουν στο τραπέζι και να τη στηρίζουν με επιχειρήματα, τους βλέπω συχνά να ψηφίζουν ομαδικά για το κάθε τι και βλέπω τους ίδιους που είχαν την ιδέα που καταψηφίστηκε όσο κι αν τους στεναχωρεί που δε θα γίνει, να βάζουν τον εγωισμό τους κάτω από την ομάδα και να υποστηρίζουν με όλη τους τη δύναμη τη συλλογική απόφαση. Αυτή η επανάσταση μ’αρέσει! Χωρίς συνθήματα, με όπλο το χαμόγελο, την καλή διάθεση και τη συνεργασία. Κάποιος είπε ότι για να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Ο κόσμος δε θα αλλάξει με τα όπλα. Ούτε με τη Δρω θα αλλάξει ο κόσμος, αλλάζει όμως ο καθένας μας που συμμετέχει! Κι όταν ένας ένας ατομικά γίνεται καλύτερος τότε αλλάζει και το σύνολο!

Συζητάμε, επιχειρηματολογούμε, διαφωνούμε, πολλές φορές τσακωνόμαστε και φωνάζουμε, όταν όμως ψηφίσουμε στο τέλος, όταν οι εγωισμοί μπουν στην άκρη και αρχίσει να θεμελιώνεται η ιδέα και να  χτίζεται πετραδάκι πετραδάκι, βοηθάμε όλοι! Τότε είναι που ο καθένας δεν είναι κάποιος, είμαστε ομάδα! Προσωπικά το έζησα με το στόλισμα του Ηρώου, το ζω με το κυνήγι του θησαυρού και εύχομαι να συνεχίσω να το ζω με  περισσότερες και μεγαλύτερες εκδηλώσεις!! Η ΔΡΩ από το ξεκίνημά της στήριξε τον πολιτισμό δίνοντας βήμα σε νέα παιδιά να εκφραστούν μέσα από το τραγούδι και το θέατρο, συνέχισε ομορφαίνοντας την είσοδο των Μοιρών για τα Χριστούγεννα και ετοιμάζει το κυνήγι του Θησαυρού και την αποκριάτικη εμφάνιση της στο καρναβάλι. Σημασία όμως δεν έχει το τι έγινε αλλά το πώς.            Με το υστέρημα των συμμετεχόντων σε χρήμα και χρόνο, με τη στήριξη των τοπικών επαγγελματιών αφιλοκερδώς, με τη συνεργασία των συλλόγων της περιοχής και  του Δήμου και πάνω απ’όλα με χαμόγελο!

Είμαι υπερήφανος που το έζησα, χαίρομαι που συνεχίζω να το ζω και μακάρι όσοι περισσότεροι μπορούν και έχουν όρεξη να έρθουν στη δική μας επανάσταση!

Νίκος Ε. Χουστουλάκης